*** 
Я ведаю кожную ноту 
Тваёй адзіноты. 
Адзінота аднолькавая ва ўсіх. 

Я ведаю ўсе эшафоты 
Тваёй самоты. 
Самота сціскае горла, паветра няма зусім. 

Раскладваем партыю на галасы, 
Хаця прыгожа спяваем ва ўнісон. 
Я даслухаю тваё сола 
І сыду пад дождж, пакінуўшы парасон. 

Прабач: мы не разам, мы поруч, 
Параза і горыч, 
Па-за часам, прасторай, усюды — нідзе... 

Твае вочы палаюць, але я́
Каралева залеваў 
І агонь адбіваецца ў вадзе.

 

***

Я прыйшла да доктара,
Яго звалі Вергілій,
Ён прапісаў мне таблеткі ад алергіі
І сказаў:
“Што б вы там у паэзіі не рабілі
Вашым імем
Не назавуць разору на планете Плутон,
Ні лакальныя авіялініі,
Ні вуліцу ў Бразіліі.
Лікамі вашымі не раcпішуць сцены…

Вы ж не комікі!
Не пішыце буколікаў да колікаў!

Хопіць рыфмаваць,
Хопіць рыфмаваць,
Хопіць рыфмаваць!

Аўтары жывыя, а Паэзія памерла,
Ляжыць у крыштальнай труне
На гары Гаверла.
Кожны дзень да яе прыходзяць людзі,
Якія лічаць сябе паэтамі.
Чарга такая, як да вулкана Фудзі.
Яны цалуюць яе шчокі, рукі і вусны.
А Паэзія ўсё не прачынаецца.

Наведвальнікі прыносяць дары:
На, Паэзія, забірай, бяры!
Толькі самі як былі, так і застаюцца
Бяздарнасцямі.
Госці нават чытаюць ёй услых,
І кожны тэкст – гэта новы цвік,
І не ў труну, а ў цела.

Захацеў Вергілій абудзіць памерлую,
Закаціў на гару поўную бочку і - пір.
На бочцы чытаўся надпіс “Veritas”.
Вера ў нас была слабая, але ўсе крычалі:
“Лі, Вергілій, лі!”
Я падумала: а можа, ён азіят?
Над вухам пачуўся адборны мат…
І Вергілій ліў у труну ісціну.
Ісціна вяртала Паэзію да жыцця.
Прачнуўшыся ад забыцця,
Паэзія крыкнула:
“Вы ўсе не паэты, вы ўсе лайно,
Пейце самі сваё віно!”
Паэты ў той момант крыху перапілі,
І Паэзію разам з Вергіліем
У ісціне ўтапілі.

Не заўжды ўваскрэсенне бывае карысным
“Во веки веков, и ныне, и присно…”

---

Я прачнулася ў халодным поце,
Рука зацякла, суха ў роце.
Цішыня. Пах земляны і сунічны…
Якое шчасце, што гэта быў сон,
Шкада, што летаргічны.

 

 

 

ЦЯГНІК

Тваё сэрца так гучна грукоча, 
Што палохае тых, хто хоча 
Прылегчы табе на грудзі. 

Гэта быццам ляжыш на мосце, 
А ўнізе праходзіць чыгунка, 
Едзе цягнік – і гулкае рэха ад рэбраў. 
Ні прытулку, ні паратунку... 

Я
прыхільніца
музыкі твайго сэрца. 
Сам ты яго слухаеш рэдка, 
А яшчэ радзей – слухаешся. 

Я б вельмі хацела стаць пасажырам 
Гэтага цягніку: 
Адсоўваць фіранкі, глядзець на дрэвы і сонца, 
І ехаць далёка-далёка і доўга-доўга... 
Я нават купіла квіток. 
На жаль, у тваім цягніку няма дзвярэй, 
Няма вокнаў, 
Няма месцаў для пасажыраў. 

Я па звычцы прыходжу на мост. 
Дастаю з грудзей каменьчыкі 
І шпурляю іх уніз, на рэйкі, 
Спрабую выкласці слова «вечнасць». 

Праязджаючы пад мастом, ты заўжды мне сігналіш. 
І з'язджаеш. Я застаюся. 
Напэўна, цягнік не для таго, каб ехаць у ім, 
А для таго, каб слухаць яго.

2016-му

Незавершанасць падзеяў жыцця — гэта яго празаічнасць, 
Усе тлумачаць, маўляў, год жа быў высакосны: 
Размовы высокія, пытанні ўскосныя, коскі (закрэслена) косткі. 
Ангар памяці перапоўнены разбітымі самалётамі:
Трэба будаваць іншы і быць асцярожнай на паваротах. 
Шкада, нельга здаць у ламбард лішнія ўспаміны, 
За гэтыя грошы я б даўно купіла новенькую машыну. 

А пакуль на працы прэмія, і я ўсё больш размаўляю цытатамі, 
І сама ўвечары дапіваю ранішнюю гарбату, 
І цяжарная толькі вершамі, 
Спадзяюся, атрымаецца вынасіць і ніхто не памрэ падчас родаў... 

А гэты верш хай застанецца незавершаным, 
Як сімвал мінулага высакоснага года.

 

ПАДАРУНКІ

Што рабіць з падарункамі
Ад мужчыны, які ажаніўся з іншай жанчынай?
Спачатку вяселле, пасля наваселле,
Гадавіна шлюбу, дзіця нараджэнне...
А я... Сяджу на падлозе
І перабіраю падораныя табой рэчы.
Рэчы – сустрэчы.
У рэчах – пустэча,
І без рэчаў – пустэча.
Дык што рабіць з падарункамі?
Выкінуць?
Дык што рабіць з сабою?
Выкінуць?
У цябе свая Вера, у мяне свая.
Толькі прашу, не насі шэры,
Шэры табе не пасуе.
У астатнім у цябе бездакорны густ,
Асабліва на ўпрыгожванні:
На брошкі, музыку, кампліменты
І МУЗ.

 

СВЯТОЕ ПРЫШЭСЦЕ

Маці вярнулася з храму: 
«Бацюшка кажа, што нікога не бласлаўляе 
На ўдзел у мітынгу. 
Калі не слухаеш маму, 
дык паслухай духоўнага лідара: 
пратэсты і мітынгі – усё ад нячыстага». 

«Цікава, 
А АМАП, значыць, выйшаў на вуліцы, 
Таму што займеў бласлаўленне? 
Камусьці выбілі сківіцу – 
Гэта волі Божае праяўленне? 
Можа, яны акрапляюць святою вадою 
Дубінкі і аўтаматы? 
Пратаколы, у якіх загадзя напісана: «ругаўся матам»? 
Хрысцяць шлемы і ўчора яшчэ хадзілі з кадзілам 
Па аўтазаках? 
Ва імя айца і сына і святога АМАПА. 
Вучаць малітвы, за гэта іх хваліць прапар. 
Будзеш біць – маліся, Бог пачуе і выбачыць. 
А калі не, можна схадзіць на споведзь. 

– Ойча, я саграшыў. 
Затрымаў двух студэнтаў, дзяўчыну, пенсіянера, дваровую псіну 
і ката Леапольда. Леапольда пасля вярнуў. 
– Дык навошта вяртаў? Тры разы «Ойча наш», трыста баксаў 
і Бог прабачыць». 

 

Вайна супраць свайго народа – вайна свяшчэнная. 
Чаму нас затрымліваюць? У нас жа ўнутры нічога святога! 
А ў міліцыянераў – вера. 
І міліцыя не спыняе маліцца. 

 

Яны паставілі крыж на краіне 
І на ім жа яе 
хаця не распялі, але падвесілі. 
І за гэтую думку цябе «весела з песняй» 
адвязуць на Акрэсціна. 

 

І калі ў спісе арыштаваных 
Насупраць твайго прозвішча будзе крыжык: 
Па-любому пазнака Бога – супакой дрыжыкі. 
Крыжык нават возьмуць ў кружочак. 

Ты сядзеш, але парадуйся: 
Амапавец атрымае заробак
і зводзіць у парк сваіх дочак.

 

 

LG

“Life is good”, – кажа мне мой тэлефон, 
Усміхаючыся трэшчынкамі экрана.
Сёння рана званіць і высвечвае імя абанента, 
Ад якога даўно не атрымліваю ні эсэмэс, ні канвертаў. 

– Вітаю! Ты часам дома ў мяне завушніцу не пакідала, 
Не губляла перлінку-цвічок? 

Я маўчок. Удых...Выдых… 
– Так, калісьці даўно, магчыма… 

Разам з ім я губляла час і ў часе гублялася, 
Я губляла спакой, галаву і вагу, усё адзенне, якое перашкаджала, 
Я губляла яго ўвагу, адсутнасць – пчаліным джалам, 
Я губляла надзею, хоць яна памірае радзей 
За каханне і веру. Іх я згубіла першымі. 

Я прасіла чытаць мне ўслых прозу і вершы, 
Ён чытаў пра сябе, а пра мяне – ніколі. 

– Ну што, сустрэнемся? Я прынясу завушніцу тую... 

– Я выкінула перлінку другую 
І не маю звычкі 
Захоўваць адну рэч з пары, 
Калі пары і няма ўжо тут, – 
Life is good, life is good.

 

***

Калі раптам у руках расколваецца 
Талерка, 
І кроплі крыві з пальцаў падаюць на 
Падлогу, 
Чырвань на белым забівае боязь і страхі 
Клерка, 
Ты пачынаеш лепш разумець задуму Сусвета 
І Бога. 

Вусны ў трэшчынках, а ты ўсё роўна ясі 
Апельсін. 
Ведаеш, што будзе пякуча, але адчуваеш 
Смак. 
Выходзіш з дому раней, а чакаць на трамвай дваццаць 
Хвілін, 
Бо ўсё адбываецца своечасова і не проста 
Так. 

Ў мясным адзеле сардэчна просіш узважыць 
Сардэлькі – 
Бледныя, тоўстыя, што ляжаць каля 
Сценкі. 
Артыстычная прадавачка, папраўляючы 
Камізэльку, 
Крычыць, злуецца – зусім раз'юшылася
Паненка.

Перад люстэркам яна доўга рэпетавала 
Скандал: 
“Скажите нормально названье и цену 
Товара!” 
І вось нарэшце знайшоўся дурань, які яе 
Раззлаваў 
Я скалю зубы і смяюся ў твар 
Пажару. 


Дома я запару гарбату, пастаўлю ў ваду наламаны 
Бэз, 
Пакладу ў кубак дзве лыжкі цукру, глытну і ўспомню, што п’ю 
Без.

 

 

 

 

 

 

 

 

ПА-РАДЫ-АКТЫЎНАМУ ФОНУ

Радыяцыя самасвядомасці,
Недарэчнасць і хворая здольнасць.
А мы – апошнія жыхары Прыпяці,
“Йоду-налейце-выпейце”,
Наш ордэн усе роўна 
У гуку [ Гэ ] і У нескладовым.

Вучу я нанова,
Пераадольваю стому,
Узгадваю словы,
Кожнае з іх
Коле язык
Аскепкамі шкла па вуснах і роце.
Быццам, забыўшыся, у журбоце
Кінуць вырашыла манету
І хлебанула з пакету
Сока, куды заляцелі восы.
Востра соладка, востра пякуча,
Востраў слёзны, плакучы, балючы,
Глеба атручаная
Будзе народжваць
Гадоў пяцьсот
Гадаў з хворымі шчытавідкамі.
Доктар будзе ўвачавідкі
Лячыць іх ад акання-якання,
Дзекання-цекання… БОЛЕЙ ЙОДУ!

Мова не ўваходзіць у моду.
Мова даўно на шчыце.
І па шчацэ цячэ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

МУРАШЫ

Калі ў мяне боль ці сум на душы,
Мяне прыходзяць суцяшаць мурашы.
Яны выпаўзаюць са сваіх хованак
Танюткія, бурштынна-чырвоныя,
Дакранаюцца вусікамі да маіх пальцаў,
Абдымаюць ледзь бачнымі ножкамі,
Прыносяць травінкі і дробкі,
Водзяць ланцужковыя карагоды,
Становяцца ў клін і шэпчуць:
“Мы пераносім рэчы ў 10 разоў цяжэй за нас,
І ты зможаш стаць цяжкаатлетам.
Мы будзем тваімі трэнерамі,
На алімпіадзе выйграеш золата”.
Мурашы мяне любяць, негледзячы на тое,
Што я ў дзяцінстве любіла
Смаліць запальнічкай
Іх братоў, якія жылі пад ганкам.
Яны мне кажуць,
Што мае чалавечыя звычкі - 
Прыдуманыя, што я – мураш,
Я – крайні правы воін…
Калі ў мяне боль ці сум на душы,
Я ем салодкае.
І мурашоў частую.

 

КВЕТКІ І ЦЫГАРЭТКІ
зрэзанае сцябло кветкі
пахне смачней за бутон
моц цыгарэткі ў месцы
каля фільтра

трымаешся 
за левы бок бо боль
усміхаешся
кветка надламана
зараз пальецца чароўны пах
і кашляеш так
што здаецца легкія
выпрыгнуць на падлогу
разумееш што
жыцце вучыць цябе
любіць
бутоны жывых кветак

і стоячы на прыпынку
не спяшайся дапальваць
паедзеш на наступным
а лепей хадзі пешшу

 

 

№2
Ці то помста, ці жарт – не ведаю,
Гісторыя паўтараецца.
Лёс, што было тваей мэтаю?
Ці ты хмурышся, ці ўсміхаешся?

Другі шанец, другая спроба – 
Памылкі патрэбна выправіць.
Лёс, прымаю тваю прапанову:
Перапісаць, чорнае выбеліць.

Час з нас смяецца. Неверагодна.
Ільецца жыцце халоднай вадой.
Ты можаш ісці куды заўгодна,
Адкажы: мне ісці за табой?

 

 

 

ХОЛАД

Кажуць, што шчасце ў каханні 
Забівае ў нас паэтаў. 
Пэўна, камусьці зверху 
Падабаюцца мае вершы: 

Я маю бясонне да рання 
І парапеты з сюжэтаў,
У іх так шмат феерверкаў, 
У іх так мала цяпла, і верыш, 

Мне заўжды ёсць з кім пагуляцца, 
Ды зусім нецікава, 
бо няма ўва што. 

Колькі здолее пратрымацца 
Чарговы хлопчык, ён кажа мне разоў сто: 
"Апрані шапку, на вуліцы холадна", - 
Клапоціцца, небарака, разлічвае на нейкі працяг…
Я адказваю: "Ладна". 
І ведаючы, што змерзну, як чортаў сабака 
Пайду так, без шапкі,

Каб хаця б нешта 
Адчуць.
Холад хаця б.

 

 

 

 

 

ДОЖДЖ

Мы стаім на прыпынку ўдвох. 
Жанчына ў фіялетавым паліто 
паліць і пальцамі 
дакранаецца да вачэй. 
Бляск ярчэй. Туш не паплЫла. 

Слёзы на вецер. На вецер час. 
З намі. Але зусім не пра нас. 

Мы глядзім у вочы адна адной 
і ўсё разумеем, 
усю самоту гэтай сырой 
зямлі. Плач. Плыві. 
Пускай караблі з кавалачкаў тушы 
па акіянах слёз. 

Заўжды 
выходзь на палубу басанож. 
Слёзы на вецер - 
Гэта проста 
дождж.

 

 

 

 

 

ДНІ БЕЗ ЦЯБЕ

Дні без цябе — 
Нітачкі бляклага сыру, 
Якія накручваюцца на відэлец. 

Дні без цябе — 
Калоны і аркі ампіру, 
Сярод іх ляжыш цІхенька, як тапелец. 

Дні без цябе — 
Старыя стомленыя бабулі 
Чакаюць каля вакенца пагоды. 

Дні без цябе — 
У супе пярловым галоўка цыбулі, 
Ні прыгажосці, ні смаку, ні асалоды. 

У дні без цябе 
Я іду ў клуб альпіністаў, 
Каб лезці на сцены з большай карысцю. 

У дні без цябе 
Я плачу.

 

 

 

WHO

Структура Сусвету
Складаецца з лічбы "восем"
І з простай сістэмы восяў
Каардынат.

Сутыкненне планеты
З іншай планетай у кропке каля нуля.
Вось "ікс"... За пятлёю пятля...
І вось ардынат.

Я ікс, я крыж на сцяне пакоя,
Ты дрэва разгалістае і старое.
Усё адносна: прычына і вынік.
Я залежная ад цябе пераменная.
Ты ігрэк.

 

 

НЕ МУЗЫКА

Я глядзела на свет,
А трэба было глядзець пад ногі,
Каб не спатыкнуцца і не расцягнуць звязкі.

Спачатку прывязкі, пасля перавязкі,
Тынкоўкі-замазкі, адмазкі,
Бязглуздыя казкі...

Зноў маўчыць тэлефон.
Цела- фон.
Для гульні ў сЭксафон.
Гэта проста джаз...
Jazz for pleasure
Jazz for fun
А пасля - у цэ-ла-фан,
Выкінуць,
І абавязкова сказаць што-небудзь суцяшальнае,
І пажадаць поспехаў.
Дзякую. І Вам - усяго добрага...
А злое - я пакіну сабе
І пастаўлю як сувенір на палічку.
Спадзяюся,
на іншым інструменце
Вы будзеце меней фальшывыць.

 

 

 

 

 

 

 

СЫР
Мае сэрца – кавалак засохлага сыру
З смарагдавай цвіллю і едкім пахам.
І на смак - зусім не Дор Блю,
І нават не Галандскі.
У свеце малочна-скіслага віру
Ен горкі. З-за няправільнага захоўвання.
Па ДАСЦе патрэбны любоў ды ахоўванне,
Але яны існуюць толькі ў ДАСЦе.
Смачнымі застаюцца 
Сыры з кансервантамі
Ды мадыфікаваныя лабарантамі.
Дзесьці ў краме
Тоўстая цетачка 
Ў блакітнай сукенцы
Узважвае сыр 
І падлічвае навар.
Кожны дзень
Прыходзіць толькі 
Адзін пакупнік
І забірае
Спісаны
Тавар.

*ДАСТ – дзяржаўны агульны стандарт (па-руску “ГОСТ”)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

***
Не спявай 
Для мяне
Ніколі

Я не буду
Слухаць
Ніколі

Нават без языка
Ты для мяне
Спяваеш

Нават без вушэй
Я цябе 
Чую

У маіх снах
На тваіх скронях
Попел

Я яго здую
Калі будзе Бой
Я катанай стану

Самурай
Пакалечаны
Ўсходам

 

***

Паглядзі на мяне.
Не, не на лыткі-калені-сцёгны-талію-грудзі-вусны.
Паглядзі мне ў вочы.
Зазірні ў мяне.

Ты думаеш, там я таксама хаджу на абцасах?
Нашу завушніцы з каменнямі?
Развагі вяду пра Камю і Сартра?

Там - спіць дзяўчынка.
У цёплай піжаме.
Пасмачку валасоў
Лагодна змахвае з твару.
Маленькая, босая.
Ей няма да каго прытуліцца.
Пакахай, калі ласка, яе.

 

 

 

 

 

СОК

Празрыстае шкло кубка, 
Унутры - бярозавы сок 
А звонку кроплі - скок, скок, 
Навыперадкі кандэнсат, 
Паглядзі, паглядзі назад: 
На лісточкі, галінкі, пупышкі, 
Каташкі, засохлыя крышку, 
На зморшчаную кару 
На шрамы ствала, 
Якія маланка па-кі-ну-ла. 

Кроплі з вымытых валасоў 
Падаюць у стакан. 
У шклянога шмат галасоў, 
Бы лірахвостны падман. 
На вуснах трэшчынкі ад спякоты ... 
Хто ты, хто ты? .. 
Адвечны самотны сумнеў ... 

Спаталі сваю смагу. 
Вяртайся да каранёў.

 

***
Лісты ад памерлых паэтаў ляцяць 
Апошнімі ластаўкамі, 
Свістулькамі з гліны разбіваюцца 
Аб жывых. 
Ад гэтых аскепкаў душаў проста так 
Не абтрэсціся — 
Насыплюцца ў вочы, у вушы, 
У кішэні замест манет. 
Спачатку ад гэтых камет-астэроідаў 
Уварочваешся, 
Хаваешся ад яркага свету зорак. 

А пасля табе адкрываецца мудрасць Хайяма, 
Шлях незавершанага,
Галактыка бясконца агромністых велічынь... 

Дажджы змылі боль і крывавыя плямы, 
Але ад іх нікуды не дзецца ў вершах 
І ў паперках з крыжыкам — «за спачын».

 

 

 

КАТОК

Я выходжу на лёд, 
Завязаныя туга канькі, 
Сукенка бліскучая, тонкая.
Мне халадно. 
Я выходжу на лёд, 
Разганяюся, раблю аксель, 
За ім фліп, ойлер, лутц, 
Рытбергер, скачок у шпагат... 

Я чую апладысменты. 
Напэўна, я павінна адчуваць радасць. 
Вы думаеце, што ўсе яны прыйшлі паглядзець
на хараство і вытанчанасць маіх рухаў? 
Яны толькі й чакаюць, калі я 
Спатыкнуся і ляснуся целам аб лёд, 
Разаб'ю калені, прыкушу ад удару язык, 
І слёзы пырснуць з маіх вачэй. 
А яны будуць смяяцца і паказваць пальцам: 
"Яна ЎПАЛА!" 

Мой дарагі трэнер уважліва назірае 
за кожным маім рухам, 
Моліцца, каб я выканала праграму. 
Ведаеце, калісьці я адкіну канькі і больш ніколі 
не прыйду на каток.

 

Твае песні

Ты кідаеш вершы на музыку,
Як кідаюць у ложак жанчын.

Павеўныя думкі блакіту,
Апошнія стогны забітых,
І вецер ад крылаў цмока,
Які ляцеў далёка-далёка...

Калісьці гукі Зямлі
Выражуць на камяні
У тваіх словах.
Твой голас - мова.

Калі ты кладзеш вершы на музыку,
Ты, як і жанчынам,
Шэпчаш:"Добрае ночы"
І цалуеш
У вочы.

 

СПЛОШНОЙ АПОЗИОПЕЗИС
Мысли врываются в голову,
Как мелкие мошки в нос.
Дитя картохи, укропу и ровару,
Что не событие – то занос.
Живи хотя бы для Толстой Тети,
У которой доча, телик и варикоз.
Для нее качай пресс старательно
И туфли три,
Раз не качает теперь тебя музыка
Ни снаружи и ни внутри.

Ты билась в истерике – ударилась во все тяжкие,
Каждый вечер – новый мужчина и новая пляшка.
Упивалась, скорее, первыми,
Они играли мускулами, ты на нервах.
Ты в этот мир не вписываешься,
Как плечом не вписываются в косяк.
Потихоньку протискиваешься,
Получается – так-сяк.
А когда-то ты упражнялась в прекрасном,
Но свернула коврик и на дорожку опасную.

Тупая выжженная тусовка,
Мыслей и лиц подтасовка,
Кто-то солирует, а кто – подтанцовка.
Страшные длинные ночи,
Хочется стричься еще короче.
Отрезать волосы, а с ними память,
О том, что в прошлом лучше оставить.

Just swallow your hope,
Жизнь не поэзия и не хип-хоп.

А тетя накормила дочу,
Надела гольфы на варикозную голень,
Помыла велик, включила телик,
Запахнула халат и, обгладывая виноград, сказала:
«В твои два с ноликом, становясь на ролики, нужно определяться:
Ты хочешь просто не падать или научиться кататься?»

 

 

 

 

 

ДЗЕЦІ
У дзяцінстве
Я гулялася з палкамі,
Гойсала са скакалкамі,
Марыла стаць русалкаю.

Крычала: “Мама, скінь мячык!”
Мяняла аловак на значак,
Карміла батонам качак.

Я не ведала, што такое адгезія,
Не чытала грэбанае паэзіі,
Лезла на дрэвы, падала, рагатала гарэзліва.

Зараз  - дзеці падаюць з дахаў,
Дзецям зрывае дах.
Маленькія кволыя птахі,
Але іх не спыняе страх.

А ты, модны паэт,
П’еш у кафэ свой латэ’
Давай, выправі: ” ла’тэ”
І запхай ў вершы яшчэ болей матаў.

Цябе дзеці чытаюць, паэт.
А ты не спыняеш свой вінэгрэт
Са словаў, думак і сказаў.
І не прымаеш абразаў,
Што ты  -- ну ніякі, паэт.

Дзеці табой хочуць стаць,
Каб выступаць і чытаць.
Толькі зусім не лёс,
Толькі зусім не час.

Ты прыдумляеш радкі:
“Вочы колеру антрацыту”,
Так прыдумай іншую рыфму
Акрамя “хворага суіцыду”.

Ты пішаш свае палёныя вершы
Вось такой даўжыні,
А дзеці падаюць з вышыні,
Дзеці падаюць з вышыні,
Дзеці падаюць,
Дзеці падаюць!
Дзеці!
Дзеці…

 

СЛОВА

Ловишь ртом, 
Как манну небесную, 
Комья слов 
Чужих. 
Вкусно тебе или пресно? 
Просто чудесно: 
Полон живот 
Копченых окорочков.

Ты сыт, как сыч, и доволен как слон, 
И безволен, как зверь в вольере. 
Знай свое место, играй в тили-тесто и верь в крест и 
"Ом". 

Доколе, доколе 
Я буду приносить эти слова в подоле,
Эти кислые ягоды, которыми не наесться. 
И ты не будешь варить варенья,
Ведь хватит всего на литровую баночку. 

Но, пожалуйста, дождись воскресенья, 
Покатайся на саночках, 
Скажи, что любишь 
Меня 
Возить, 
И поехали в магазин 
За сахаром.

ШПРОТЫ

Ты пазбаўляеш сябе адзіноты,
Мяне пазбаўляеш гастранамічнай цноты.
Запрашаеш у дарагі рэстаран,
Смачная ежа – лекі ад усякіх ран.

У меню дарагой рэстарацыі “Пэ”
Я ведала толькі адно – дзіфлапэ.
Дзякуй вялікі Квартэту І,
Без вас бы, згубілася, мужыкі.

З фільму я ўзгадала,
Што дзіфлапэ ў свеце катастрафічна мала
І людзям заўсёды яго не хапала.
Замовіла. Пачакала.

Пачалася размова, 
Быццам на курсах “МоваНанова”:
Я ні халеры ў фракцыях, аблігацыях, дэкларацыях,
Ён не ведае, што такое шпалеры, верлібр, гаманец…
Ну, карацей, поўны
Гамон.
Я пачынаю ўтыкаць у тэлефон…
“Дашанька, а Вы ікру любіце?
Чорную ці чырвоную?
Дашанька, а Вы ў казіно любіце
Чорнае ці чырвонае?
Вы расістка, Дашанька?
Чорныя ці чырвоныя?”
Я з ім на “Вы”, ён на “ты”,
Ён банальна кідаў панты,
Не было прыгажосці, шмат было “красоты”…
І расказваючы
Пра заробкі, афшоры і квоты,
Ён так і не зразумеў,
Што я люблю
ШПРОТЫ.

 

***
Мы з ім
Не хадзілі ў кіно,
Не глядзелі ў вакно,
Не глыталі Мерло,
Не палілі святло,
Не дзялілі жытло.

Ён так любіць мае
dance on the floor

Аскепак майго люстэрка,
Ці я — яго.

 

МОЛИТВА

Направь меня на нужную дорогу,
Пойми меня и помоги немного.
Дай жизни моей цель.
И успокой в душе метель.
Заставь меня мечтать,
Надеяться и доверять.
Спаси меня от пустоты
И не сжигай мои мосты.
И не давай мне стать никем - 
Вдохни живое в манекен.

 

 

 

 

КАРНИЗ
Сырость, слякоть, капли – вниз,
Залезаем на карниз,
Балансируем упорно,
Бах! – взбираемся повторно.

Люди все эквилибристы:
И танкисты, и юристы.
Мы по краю жизни ходим,
Ведь покоя не находим.

На карниз поставь засечки,
Покатайся на колечках…
Бог захочет встречи скорой – 
И тебя накроют шторой.

 

МАЙКА

подари мне свою майку
синюю с оранжевым
тогда было холодно солоно
ветрено свитера не было
вода теплее воздуха
только отблески огоньков
в линзах твоих очков
-Who are the Кings?
-We are the Кings!
турецкий стеклянный глазик
чтобы не сглазили
то ли крестишь то ли шаманишь
молитву читаешь
чертовы bzzz покусали
сколько не вспоминали не вспомнили
как по-английски будет комар
закат как пожар

Оставь синее – морю.
Солнцу – оранжевое.
И по домам - пустые.
…Сколько не вспоминали – не вспомнили.

 

 

 

 

 

 

***
он кушает маленьких девочек 
на обед
со мной спешил
не посолил
проглотил
не переварил
выплюнул
в дым обратился
и поселился
во мне
зовите
зовите
зовите
священника
пускай приносит всю атрибутику
кресты иконы святую воду
у меня не просто истерика
я одержима
изгоните
изгоните
изгоните
его из меня
чтоб в душе было место
для самой себя
чтоб остекленевший взгляд
оживился
пошевелился
дрогнул
разбился
его нельзя отправить в пекло
слишком силён
он выйдет наружу
из свежих девочек
сделает ужин
или
раз уж священник
пришёл
наденет кольцо
найдет мне фату
и горячий котёл

 

 

 

Даша Бялькевіч — удзельніца розных літаратурных вечароў Беларусі, Украіны і Расіі, фестываля «Вершы на асфальце» (2015, 2016, 2017), «Мистецького фестиваля «Ї» (Тэрнопаль, Украіна, 2016, 2017), пераможца слэмаў «Сильное слово» (2014) і слэма Беларускага калегіюма (2015), адна з арганізатараў паэтычных вечароў «ART JAM» і паэтычнага конкурса «Рухавік». Намінант на прэмію «Залаты апостраф. Дэбют» часопіса «Дзеяслоў» (2017). Фіналістка беларуска-нямецкага конкурса сучаснай паэзіі фонда Роберта Боша для маладых паэтаў (2017).

Мне 24 гады, скончыла Беларускі дзяржаўны эканамічны ўніверсітэт. Працую арт-менеджарам і журналістам.

Кантакты:

Facebook: https://www.facebook.com/dasha.belkevich.9
«Укантакце»: https://vk.com/belkewitch
Суполка з вершамі: https://vk.com/dashabelkewitch